HANA FLAUERS Hirurški precizna secikoža prekrasnih namera

Dok nailazimo na sve više razloga da budemo očarani Hanom Flauers (1995), otkrivamo neverovatnu dubinu i kontekst njene kreativne prakse. Umetnica, rođena u Tasmaniji, nakon što je shvatila na teži način da diplome iz umetnosti u Australiji ne garantuju da će podučiti studente umetničkim veštinama, odlučila je da krene drugim putem kako bi ispunila svoju želju da usavrši zanat i koristi svoje ruke i raskošni talenat. Tetoviranje, s kojim je počela da se bavi pre sedam godina, bio je Hanin prvi korak ka prihvatanju umetničke prakse i istraživanju mogućnosti medija. Paralelno s tetoviranjem ona se ponovo povezivala sa slikarstvom onda kada je želela da razbije granice i prevaziđe zahteve rada s ljudskim telom, jer joj je platno kao medijum omogućio da se mnogo više igra i eksperimentiše.

Kad su pitali umetnicu šta je inspiriše da stvara tako neobične portrete i kompozicije, ona je objasnila da se u njenom radu ukrštaju lični odnos prema ženstvenosti, prirodi i neživim predmetima. Poistovećivanje sa ženskim likovima i strast prema pedantno konstruisanoj mrtvoj prirodi sjedinjeni su u njenim bogatim kompozicijama, punim intrigantnih tekstura i finih detalja.

Bez obzira na to da li vas oduševljavaju portreti, da li vas delikatni predmeti i simbolični aranžmani mrtve prirode dotiču ili ako želite da pobegnete od stvarnosti ulaskom u pompezne enterijere i bujno prirodno okruženje, Hana Flauers ima neku posebnu magiju da ponudi svakom posmatraču ponaosob.

Budući da živi usred šume, često fotografiše i skicira drveće, biljke i životinje koje kasnije koristi kao inspiraciju za elemente i pozadinu.

Na nju su vidni uticaj imali art nuvo, prerafaelitska umetnost, pop nadrealizam, medicinske ilustracije, film noar, gotička arhitektura…

Neke od njenih omiljenih tema su fatalna žena, tužna devojka i devojka sa tajnom. Neretko umetnica izmišlja kratke priče dok ih crta i pokušava da u svaku unese malo srca i duše.

Većina njenih likova je izmišljena – često kao polazne tačke koristi stare fotografije, sebe ili prijatelje, ali krajnji proizvod je jedva prepoznatljiv jer je fokusirana više na raspoloženje i atmosferu nego na karakter.

Svoju opsednutost ženskim likovima objašnjava prevelikom ljubavi koja prelazi u anatomiju, kada ih hirurški otvara i prebira po unutrašnjosti da vidi da li ima nešto dublje.

Upravo ovaj zaokret čini Hanine kreacije istovremeno i prelepim i bizarnim. Ona u posmatraču izaziva blaženi doživljaj paradoksa dok on radosno uranja u dubinu ovih iznutrica, istražujući lepotu tragičnog, vulgarnog i sladostrasnog.